یک شهر هوشمند از فناوری اطلاعات و ارتباطات برای ایجاد، استقرار و ترویج زیرساخت های یکپارچه از نظر فناوری به منظور مقابله با چالش های شهری و بهبود کارایی عملیات، به اشتراک گذاری اطلاعات با شهروندان و ارائه کیفیت بهتر خدمات دولتی و ارتقاء رشد اقتصادی استفاده می کند.

میزان هوشمندی یک شهر با استفاده از مجموعه ای از ویژگی ها از جمله زیرساخت های مبتنی بر فناوری، ابتکارات زیست محیطی، حمل و نقل عمومی موثر و کاربردی، برنامه های شهری مطمئن و مترقی و افرادی که می توانند با استفاده از منابع آن در شهر زندگی و کار کنند، تعیین می شود.

ما امروز فقط در حال مشاهده پیش نمایشی از آنچه فناوری در نهایت می تواند در محیط شهری انجام دهد، می باشیم.

تا همین اواخر، مسئولین از فناوری های هوشمند در درجه اول به عنوان ابزاری برای کارآمدتر کردن فعالیت ها در پشت صحنه استفاده می کردند. در حال حاضر فناوری مستقیماً به زندگی ساکنان تزریق می شود. تلفن های هوشمند به کلید شهر تبدیل شده اند و اطلاعات آنی در مورد حمل و نقل، ترافیک، خدمات بهداشتی، هشدارهای ایمنی و اخبار جامعه را در اختیار میلیون ها نفر قرار می دهند.

فناوری در شهرهای هوشمند چگونه می تواند کیفیت زندگی بهتری را ارائه دهد.

امروزه شهرها از مرحله آزمایشی فراتر رفته و از داده ها و فناوری های دیجیتال استفاده می کنند تا نتایجی را که برای ساکنان معنادار تر است، ارائه دهند. پس از یک دهه آزمون و خطا، مسئولان شهرداری ها متوجه شده اند که استراتژی های شهر هوشمند از مردم شروع می شود نه از فناوری. “هوشمندی” فقط در مورد نصب رابط های دیجیتالی در زیرساخت های سنتی و ساده سازی عملیات شهری نیست، بلکه در مورد استفاده هدفمند از فناوری و داده ها برای تصمیم گیری مناسب تر و ارائه کیفیت بهتر زندگی است.

فناوری شهرهای هوشمند دارای پتانسیل قابل توجهی برای ارتقاء کیفیت زندگی شهری هستند. کیفیت زندگی دارای ابعاد مختلفی از هوای تنفس ساکنان گرفته تا احساس امنیت در راه رفتن در خیابان ها می باشد. جدیدترین گزارش از موسسه جهانی مک کینزی (MGI) تجزیه و تحلیل می کند که چگونه ده ها برنامه دیجیتالی این نوع نگرانی ها را برطرف می کنند.

یافته ها نشان می دهد که شهرها می توانند از فناوری های هوشمند برای بهبود ۱۰ تا ۳۰ درصد برخی از شاخص های کلیدی کیفیت زندگی استفاده کنند که منجر به نجات جان افراد، وقوع جرایم کمتر، رفت و آمد کوتاهتر، کاهش عوامل تهدید کننده سلامتی و جلوگیری از انتشار کربن می شود.

چه چیزی یک شهر را هوشمند می‌کند.

شهرهای هوشمند داده ها و فناوری دیجیتال را برای تصمیم گیری بهتر و بهبود کیفیت زندگی به کار می گیرند. برای ایجاد یک شهر هوشمند سه لایه با هم کار می کنند. لایه اول، پایگاه فناوری است که شامل انبوهی از تلفن های هوشمند و حسگر ها می باشد که توسط شبکه های ارتباطی پر سرعت به هم متصل شده اند. لایه دوم شامل برنامه های کاربردی خاصی است.

تبدیل داده های خام به هشدارها، بینش ها و اقدامات، نیازمند استفاده از ابزارهای مناسب می باشد و این جایی است که ارائه دهندگان فناوری و توسعه دهندگان برنامه ها وارد می شوند. لایه سوم استفاده از شهرها، شرکت ها و عموم مردم است. بسیاری از برنامه ها تنها در صورتی موفق می شوند که به طور گسترده پذیرفته شوند و بتوانند رفتار عمومی را تغییر دهند.

موسسه جهانی مک کینزی ارزیابی کرد که چگونه برنامه های کاربردی شهرهای هوشمند می تواند بر ابعاد مختلف زندگی از جمله ایمنی، آسایش، زمان، بهداشت و سلامت، کیفیت محیط زیست، ارتباطات اجتماعی و مشارکت مدنی، مشاغل و هزینه زندگی تأثیر بگذارد. طیف گسترده ای از نتایج نشان دهنده این واقعیت است که برنامه های کاربردی بسته به عواملی مانند سیستم های زیرساختی قدیمی و نقاط شروع اولیه، از شهری به شهر دیگر متفاوت است.

برنامه های کاربردی می توانند به شهرها در مبارزه با جرم و بهبود جنبه های دیگر ایمنی عمومی کمک کنند.

فناوری یک راه حل سریع برای جرم نیست، اما هنگامی که حوادثی رخ می دهد، برنامه هایی مانند تشخیص تیراندازی، نظارت هوشمند و سیستم های امنیتی خانه می توانند واکنش نیروی انتظامی را تسریع کنند. از سوی دیگر پلیس مبتنی بر داده باید به گونه ای به کار گرفته شود که از آزادی های مدنی محافظت کند و از وقوع جنایت جلوگیری کند.

هنگامی که جان افراد در معرض خطر است ثانیه ها بسیار با اهمیت می شوند، سرعت پاسخ دهندگان اولیه در رسیدن به صحنه اورژانس بسیار مهم می باشد. با استفاده از سیستم های هوشمند و دریافت سیگنال های ترافیک می توان عملیات میدانی را آسان کرده و به خودروهای اضطراری سریعترین مسیر را نشان می دهد. این نوع برنامه ها می توانند زمان واکنش اضطراری را بین ۲۰ تا ۳۵ درصد کاهش دهند.

فناوری های شهر هوشمند می تواند رفت و آمد روزانه را تسریع کند.

بهبود رفت و آمد روزانه برای کیفیت زندگی بسیار مهم است. ده ها میلیون نفر در شهرهای جهان هر روز کاری را شروع می کنند و به پایان می رسانند، در ترافیک می مانند، دود می کنند و یا در اتوبوس ها و متروهای شلوغ تجمع می کنند. تا سال ۲۰۲۵، شهرهایی که از برنامه های کاربردی جابجایی هوشمند استفاده می کنند، می توانند زمان رفت و آمد را به طور متوسط ​​۱۵ تا ۲۰ درصد کاهش دهند.

پتانسیل مربوط به هر برنامه بسته به تراکم هر شهر، زیرساخت های حمل و نقل موجود و الگوهای رفت و آمد بسیار متغیر است. در شهری متراکم با حمل و نقل گسترده، فناوری های هوشمند می توانند تقریباً ۱۵ دقیقه در روز را برای مسافران صرفه جویی کنند.

شهرهای هوشمند می توانند محیطی تمیزتر و پایدار تر ارائه دهند.

با افزایش شهرنشینی و صنعتی شدن، فشارهای محیطی نیز چند برابر می شود. برنامه های کاربردی مانند سیستم های اتوماسیون ساختمان، قیمت گذاری پویای برق و برخی از برنامه های کاربردی می توانند ۱۰ تا ۱۵ درصد انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش دهند. ردیابی مصرف آب، که به صورت اندازه گیری پیشرفته و همراه با دریافت پیام های بازخورد دیجیتال صورت می گیرد، می تواند مردم را به سمت کاهش مصرف تا ۱۵ درصد سوق دهد.

در بسیاری از نقاط جهان، بزرگترین علت هدر رفت آب نشت لوله ها است. استفاده از حسگرها و تجزیه و تحلیل می تواند این هدر رفت را تا ۲۵ درصد کاهش دهد. برنامه های کاربردی مانند ردیابی دیجیتال با پرداخت هزینه می توانند حجم سرانه پسماند جامد را ۱۰ تا ۲۰ درصد کاهش دهند. به طور کلی، شهرها می توانند روزانه ۲۵ تا ۸۰ لیتر آب در ازاء هر نفر ذخیره کنند و سالانه ۳۰ تا ۱۳۰ کیلوگرم پسماند جامد بازیافت نشده را کاهش دهند.

سنسورهای کیفیت هوا به طور خودکار علل آلودگی را برطرف نمی کنند، اما می توانند منابع را شناسایی کرده و زمینه را برای اقدامات بیشتر فراهم کنند. پکن با ردیابی دقیق منابع آلودگی و تنظیم ترافیک و ساخت و سازها، آلودگی های کشنده هوا را در کمتر از یک سال تقریباً ۲۰ درصد کاهش داد.

به اشتراک گذاری اطلاعات کیفیت هوا با عموم مردم در زمان واقعی از طریق برنامه های تلفن های هوشمند، افراد را قادر می سازد تا اقدامات حفاظتی را انجام دهند. این می تواند بسته به سطح آلودگی فعلی، ۳ تا ۱۵ درصد اثرات منفی سلامتی را کاهش دهد.

در انتها احتمالاً این موضوع به ذهنتان خطور خواهد کرد که ایجاد و توسعه زیر ساخت های یک شهر هوشمند مستلزم هزینه ای گزاف برای دولت و شهرداری می باشد. در پاسخ باید گفت دولت مجبور نیست تنها تأمین کننده و مجری هر نوع سیستم خدمات و زیرساخت باشد. در حالی که اجرای بیشتر برنامه های کاربردی که ما بررسی کردیم بر عهده بخش دولتی می باشد،

بخش بزرگی از سرمایه گذاری اولیه می تواند از بازیگران خصوصی باشد. شهرهای هوشمند اقتصاد زیرساخت ها را تغییر داده و فضایی برای مشارکت بخش خصوصی ایجاد می کنند. از سوی دیگر فناوری های شهرهای هوشمند به شهرها، چه دارای سیستم های قدیمی باشند و چه از ابتدا ساخته می شوند، کمک می کند تا از دارایی های خود بهتر استفاده کنند.

فناوری های هوشمند می توانند با ارتقاء اجزای اصلی، قابلیت های جدیدی را اضافه کنند. در حال حاضر، با استفاده از ترکیب مناسب ساخت و سازهای سنتی و راه حل های هوشمند، آنها می توانند به طور متقابل به نحوه تغییر تقاضا واکنش نشان دهند.